به نقل از «ایران آنلاین»

چرا حسین همدانی؟!

تاریخ انتشار: ۲۳ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۷۴۲۳۲۹

حسین بن علی (علیه السلام) را لشکر یزید با قساوت تمام در کربلا به شهادت رسانده بودند. با وجود این، یزید چرا باید در شام، با چوب خیزران بر لب و دندان مبارک حضرت بکوبد و اهانت روا دارد؟! در روح پلید یزید، عقده‌ای فرو خفته زبانه می‌‌کشید که او را به این فرومایگی وا می‌‌داشت.

روزنامه ایران: کینه‌ای عمیق، از ابوسفیان به معاویه و از او به یزید، به ارث رسیده بود؛ کینه‌ای که ضربات کمر شکن امیرمؤمنان(ع) در بدر و احد و خیبر بر دل مشرکان و منافقان گذاشته بود، اما حالا بعد از 14 قرن، نام چه کسی به احترام و تکریم سر زبان‌هاست و دلبری می‌‌کند؟ و چه کسی، نامی از او نمانده مگر به ننگ؟ تعجب ندارد که سردسته سرشکسته فتنه سبز، به سردار شهید حسین همدانی اهانت روا دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او صرفاً عقده ناگشوده امریکا و اسرائیل را بر زبان جاری ساخته و متن دیکته شده را باز نویسی کرده است؛ عقده شکست در تهران 1388 و دمشق 1391. ده سال قبل، وقتی دمشق، تحت محاصره گروه‌های تروریست تکفیری قرار گرفت، امریکا و اسرائیل خیال می‌‌کردند راهبرد جنگ جهانی سوم برای درهم شکستن جبهه مقاومت، در حال نتیجه دادن است. حداکثر تا چند هفته دیگر، دمشق سقوط می‌‌کرد و از آنجا می‌‌شد حزب‌الله لبنان را زیر ضرب گرفت. عراق با پیشروی برق آسای داعش دست به گریبان بود و در ایران، دولتی غربگرا و منفعل، از موضع ضعف با امریکا و اروپا مذاکره می‌‌کرد.

تروریست‌ها در سوریه  تا چند صد متری حرم حضرت زینب(س) پیش تاخته بودند و دولت سوریه هم ناتوان از مقاومت نشان می‌‌داد. کار، تمام می‌‌نمود. سقوط دمشق تا چند صباح دیگر، می‌‌توانست خواب به تأخیر افتاده امریکا و اسرائیل را تعبیر کند، اما همه چیدمان نقشه امریکا و اسرائیل را یک اَبَر مجاهد پیش تاخته، به همراه همرزمان جانفشانش به هم ریختند؛ سردار حسین همدانی. آتشی که حسین همدانی و قاسم سلیمانی و هزاران رزمنده گمنام به جان امریکا و اسرائیل انداختند، خاموش شدنی نیست. حالا جبهه مقاومت در منطقه سیادت پیدا کرده و امریکا و صهیونیسم، شکستی
بی سابقه در طول هفت دهه پس از جنگ جهانی دوم را به جان خریده‌اند؛ شکستی به غایت تحقیرآمیز. حق بدهید که کاخ‌نشینان واشنگتن و تل‌آویو و لندن، عقده حسین همدانی و قاسم سلیمانی را بر دل داشته باشند و به واسطه پادوهایی مانند میرحسین موسوی عقده‌گشایی کنند. اگر جانشینان یزید بعد از 14 قرن، همچنان دنبال عقده‌گشایی علیه حرم
بی بی زینب(س) بودند، طبیعی است که کینه حسین همدانی‌ها را به دل و زبان داشته باشند، اما اگر یزیدیان از آن خبط بزرگ، طرفی نبستند و جز نکبت و ننگ نصیب‌شان نشد، سرنوشت بهتری در انتظار  وارثان آنها نیست.

انتهای پیام/

 

 

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: امریکا و اسرائیل حسین همدانی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۷۴۲۳۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سرطان اسرائیل در روز‌های پایانی

پانزدهم سپتامبر ۲۰۲۰ (۲۵ شهریور ۱۳۹۹) هنگامی که سران دو دولت عربی امارات و بحرین در قالب معاهده ابراهیم به میزبانی دونالد ترامپ رئیس‌جمهور وقت امریکا، توافق عادی‌سازی با رژیم صهیونیستی را امضا کردند، شاید کمتر ناظر و تحلیلگری فکر می‌کرد که این توافقنامه سیاسی - امنیتی که آن روز‌ها رویکرد اقتصادی‌اش بیشتر تبلیغ می‌شد و حتی به نفع صلح و امنیت منطقه تفسیر می‌شد، به سرنوشتی دچار شود که اکنون نه فقط هیچ اثری از آن نیست که اکنون دانشجویان دانشگاه‌های امریکا، اروپا و کانادا مدافع آرمان فلسطین شده‌اند و اعتراضات گسترده آنها به چالشی امنیتی برای سران دولت‌های غربی رژیم صهیونیستی تبدیل شده است.

هدف خطرناک‌ترین توافق عادی‌سازی روابط، ادغام رژیم صهیونیستی در جوامع عربی و اسلامی و نادیده گرفتن مسئله فلسطین در ازای برخی منافع اقتصادی بود، که این طرح امنیتی و سیاسی قرار بود از طریق گشایش سفارتخانه‌های رژیم صهیونیستی در پایتخت‌های عربی اجرایی شود که حتی زمزمه‌هایی برای عادی‌سازی روابط عربستان سعودی هم شنیده شد. 

عملیات غرورانگیز مجاهدان فلسطینی در قالب طوفان الاقصی در ۱۵ مهر سال ۱۴۰۲ (۷ اکتبر ۲۰۲۳)، اما همه این رشته‌ها را پنبه کرد و چنان ضربه‌ای به رژیم صهیونیستی زد که هیمنه آن در ابعاد دفاعی، امنیتی، نظامی و اجتماعی یکجا فروپاشید. 

رژیم صهیونیستی پس از آن برای جبران حیثیت از بین رفته خود با حمایت و پشتیبانی امریکا و دیگر شرکای غربی‌اش، حملات موشکی، توپخانه‌ای و زمینی گسترده‌ای را علیه ساکنان بی‌دفاع غزه در گستره ۳۶۰ کیلومتر مربع تدارک دید که حاصل آن شهادت ۳۴ هزار نفر از زنان و کودکان این جغرافیای کوچک است، بی‌آنکه در حوزه نظامی دستاوردی برای سران رژیم صهیونیستی درپی داشته باشد. همین جنایات و نسل کشی هاست که اکنون و پس از قریب به هشت ماه از عملیات طوفان الاقصی، فلسطین نه تنها مسئله دنیای اسلام که فراتر از آن به مسئله اول جهان تبدیل شده است. 

گسترش دامنه اعتراضات دانشجویی در امریکا و اروپا علیه رژیم صهیونیستی که این روز‌ها با شدیدترین روش‌های پلیسی، به خشونت کشیده شده است، فقط نمونه‌ای از این خیزش جهانی است که روز به روز در حال افزایش است. مهاجرت معکوس یهودیان از سرزمین‌های اشغالی، اختلافات درونی سران ارتش صهیونیستی و شکنندگی و بی‌ثباتی سیاسی هم از چالش‌های امنیتی است که هراز گاهی اخبار آن به رغم سانسور شدید، سر از رسانه‌ها در می‌آرود. رژیم «غیرقابل ترمیم» صهیونیستی، اما با وجود این همه چالش امنیتی، دفاعی و سیاسی ۱۳ فروردین ماه گذشته دست به حماقت بزرگ‌تری زد و ساختمان کنسولی سفارت جمهوری اسلامی ایران در دمشق سوریه را هدف حمله موشکی قرار داد که طی آن هفت تن از مستشاران جمهوری اسلامی ایران را به شهادت رساند. 

سران رژیم شاید با این تصور که جمهوری اسلامی ایران از رویارویی مستقیم ابا خواهد داشت و در صورت اقدام متقابل ایران، امریکا و دولت‌های غربی را در کنار خود خواهند داشت، دست به قمار بزرگی زدند که نتیجه آن از هر دو سو باخت مطلق بود. پس از حمله تروریستی به بخش کنسولی جمهوری اسلامی ایران در دمشق، صبر استراتژیک جمهوری اسلامی ایران به سر آمد و رهبر معظم انقلاب اسلامی، رسماً و علناً از پاسخ پشیمان کننده و سیلی به سران رژیم صهیونیستی سخن به میان آوردند.

وعده‌ای که چندان طول نکشید و بامداد ۲۶ فروردین نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در یک عملیات ترکیبی که «وعده صادق» نامگذاری شد، با استفاده از انواع پهپاد‌ها و موشک‌های بالستیک و کروز، مواضع دفاعی و امنیتی رژیم صهیونیستی را درهم کوبید. آن‌هم در شرایطی که به اذعان بسیاری بیش از ۲۰ کشور از جمله شرکای غربی و متحدان منطقه‌ای در مقابله پدافندی با حمله تلافی جویانه جمهوری اسلامی ایران بسیج شدند و در عمل نتوانستند مانع از عبور موشک‌ها و پهپاد‌های تهاجمی ایران از آسمان رژیم اشغالی و گنبد آهنین پوشالین شوند.

اکنون که تحولات سه سال گذشته را مرور می‌کنیم، نه تنها از طرح عادی‌سازی روابط خبری نیست، که سران رژیم صهیونیستی در حصار‌های امنیتی خود هم احساس نا امنی می‌کنند. آنها نه تنها با حملات جنایتکارانه نتوانستند غزه را فتح کنند و اسرای نظامی خود را آزاد کنند، بلکه برای رهایی از این باتلاق خود ساخته، حاضر شده‌اند به مطالبات مجاهدان فلسطینی تن بدهند و برای به تأخیر انداختن مرگ تدریجی خود زمان بخرند. اما این تحرکات نتیجه‌ای در اصل ماجرا ایجاد نخواهد کرد. رژیم صهیونیستی اکنون نزد افکار عمومی جهان مرده است و دانشگاه‌های امریکا و اروپا به جنازه او لگد می‌زنند. روند تحولات هیچ چشم انداز روشنی را برای رژیم صهیونیستی ترسیم نمی‌کند، سرطان بدخیم اسرائیل روز‌های پایانی خود را سپری می‌کند.

منبع: روزنامه جوان

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی